İslam tarihinin başlangıcından on üç yıl sonrasında, Medine’ye hicretle birlikte, Müslümanlar siyasal bir organizasyon oluşturdular.

Çinilerin evlatlarına kızdıklarında “Enteresan devirlerde yaşayasın” diye ettikleri ilginç bir beddua vardır.

Çağdaş dönemde, ülkelerin gelişmişlik düzeyinin kriteri ekonomidir. İktisadi ölçek olarak ise belirledikleri, devletlerin “Gayrisafi Millî Hasıla”larıdır.

Önceki yazımızda, deizmin kavramsal içeriğine değinmiş ve tarihsel gelişimine vurgu yapmıştık. Şimdi ise, İslam ümmetinin bu Tanrı tasavvuruyla münasebetine dair kanaatlerimizi özetleyelim.

Son iki yıla yakındır, “Gençler, deist oluyor!” diye ortalıkta dolaşan ve yaygarası yapılan bir söylem var. İnsanımız, modern teolojinin kavram dağarcığına mesafeli olması hasebiyle, “Deizm” tabirine Fransız kalabilmektedir.

Firavun düzeninin, üç sacayağı vardır demiştik önceki yazımızda.

İnsanlık tarihini ele alanlar, toplumların farklı evrelerden geçtiğini yazdılar. Kabaca aktaracak olursak, göçebelik dönemi olan avcı-toplayıcı evre, tarımın icadı ile yerleşik hayata geçilmesiyle son bulmuştur.

İmam Gazzâlî hazretleri. Fakih, kelamcı, filozof ve mutasavvıftır. İslami ilimler tarihinin mümtaz şahsiyetidir.

“İnsanlık Dünya’yı terk edip de herhangi bir gezegene yerleşirse, bir Müslüman namaz kılarken kıbleye nasıl yönelecek?”

Cinayeti, insanın bedensel hayatının sonlanmasıyla açıklamak, sadece somut bir açıklama olur. Oysa insan sadece bedenden ibaret değildir.