Beyan ve irfan önden gider ve hakikatin özüne malik insanın aklı, arkasına takılı olarak gelir. Bu gerçeği Anadolu insanımız, derin irfanının neticesi olan şu veciz ifadeyle dile getirmiştir; “AKIL, AKIL! GEL ARKAMA TAKIL!”

Avrupalı Biz, “BİZ” olmayı başaramamış günümüzün Doğusundan gelmiş aklı karışık çocuklarız.

İslam dininin ortaya koyduğu varlık anlayışının merkezinde, Allah bulunmaktadır. Ve tüm varlığın aslî kaynağı olan Allah’ın, insan ile çatışma içerisinde olması söz konusu değildir.

Dünyadan ayrılanlar, acısına en kolay katlanılan kayıplarımızdır. Esas katlanılması zor olan, çok sevip de kalbimize gömdüğümüz kayıplardır.

Nietzsche, 20. yüzyılın parolasına dönüşecek olan “Tanrı öldü.” sözünü dillendirdiğinde, kimileri yargıladı. Kimileri ise anladı. İçinde yaşadığı tarihsel tecrübe, Alman filozofa bu sözü söyletmişti. Tanrı, kurumsal Hristiyanlığın elinde öldürüldü.

İnsan denen varlığın, ilişki biçimine damga vuran önemli davranışlardan birisi de şüphesiz şiddettir. Şiddetin varlığını ve derecesini belirleyen ise güçtür. Çünkü güç yoksa, şiddet de yoktur.

İtiraf ediyorum. Yazının başlığını, ilgi uyandırması ve sansasyonel olması amacıyla yazmış bulunmaktayım.

İnsanın, kendi tercihi ve emeği dışında gerçekleşmiş olan kimliksel aidiyetinin yüceltilecek hiçbir yönü yoktur.

Sürgün ülkeden başkentler başkentine dönen Sezai abinin, bende bıraktığı izler;