Müslümanlığı tekeline almaya çabalayan yaklaşım, zihin tembelliğinin, düşünsel durağanlığın ürünüdür ve kişiyi buna mahkûm hâle getiriyor.

İman esasları ve vahiyle açıkça emredilen veya yasaklanan hususlar gibi İslam’ın sabiteleri var. Bir de bunlara eklemlenen değişkenler var.

Bilindiği gibi İslam’da din adamı sınıfı yoktur. Kilise gibi din kurumu ve dogmaları da yoktur. Dogma beşerî olmasına rağmen herkesi bağlayıcı özelliği vardır.

Kavramların içeriklerinin bulanıklığı zihin karmaşası oluşturur, insanlar arası diyaloğu sakatlar. Zihin karmaşası, hayata yansır.

Ramazan görmüş olmak, bu aya salt erişmekten ibaret değil, onu büyük bir imkân sayıp alabildiğine verimli geçirerek değerlendirebilmek anlamındadır.

Sabır kavramı, günlük dilde çok kullanılmasına rağmen genelde yanlış içeriklendirilmektedir.

Geçende Ahmet Haşim’in, “Müslüman saati” başlıklı yazısını okudum. Beni silkeledi.

Dindarlık tercihi, bireyin bir hayat tarzını seçip benimsemesi anlamındadır. Özellikle İslami dindarlık, böyle bir seçimde bulunmayı imlemektedir.

Kur’an’da şu tür ifadeler çokça tekrar edilmektedir: “İman eden ve (imanın gereğince) amel edenler.”

Mısırlı çağdaş alim Muhammed Gazzâlî’nin (ö.1996) ürettiği bir kavram var: et-Tedeyyunu’l-Mağşuş.
Mağşuş; karışık, hileli, saflığı bozulmuş, değerli bir şeyin içine değersiz bir şey karıştırılarak değeri düşürülmüş gibi anlamları içermektedir.