Ramazan görmüş olmak, bu aya salt erişmekten ibaret değil, onu büyük bir imkân sayıp alabildiğine verimli geçirerek değerlendirebilmek anlamındadır.

Sabır kavramı, günlük dilde çok kullanılmasına rağmen genelde yanlış içeriklendirilmektedir.

Geçende Ahmet Haşim’in, “Müslüman saati” başlıklı yazısını okudum. Beni silkeledi.

Dindarlık tercihi, bireyin bir hayat tarzını seçip benimsemesi anlamındadır. Özellikle İslami dindarlık, böyle bir seçimde bulunmayı imlemektedir.

Kur’an’da şu tür ifadeler çokça tekrar edilmektedir: “İman eden ve (imanın gereğince) amel edenler.”

Mısırlı çağdaş alim Muhammed Gazzâlî’nin (ö.1996) ürettiği bir kavram var: et-Tedeyyunu’l-Mağşuş.
Mağşuş; karışık, hileli, saflığı bozulmuş, değerli bir şeyin içine değersiz bir şey karıştırılarak değeri düşürülmüş gibi anlamları içermektedir.

Dindarlığın gerekliliği üzerine düşünürken, onun bizatihi kendisinin insanın menfaatine olduğunun altını çizmek mümkündür. İlk bakışta bu yadırganabilir.

Kur’an’a göre aile, insanla yaşıt, en kadim toplumsal ve tabiî bir kurumdur.

İnsanlar, kendilerinden önceki birikimden beslenerek edindikleri güçle daha farklı noktalara doğru yol alabilmektedirler. Hayvanların hayatında böyle bir imkân söz konusu değildir.

Aynı özden yarattığı insanı “sen” olarak muhatap alırken, “şey”leştirdiği insanı kendisiyle aynı özden yaratılmış görmemektedir.