Bireyin içtenlikle özümsediği ilkeler ve değerler manzumesi hâline getirilemeyen dindarlık, şeklin ve görünürlüğün esas alındığı bir iddiaya dönüşür ki bu durumda dindarlık yerini “dindarcılık”a bırakır.

Yaşlılık bir bakıma kişiyi çocukluk dönemine geri döndürüyor. Çocuklarını şefkat ve merhamet kollarıyla sarıp sarmalayan anne-baba, yaşlılıkta onların, şefkat ve merhametine ihtiyaç duyuyor.

Allah’ın rızasını en büyük ödül olarak görüp ona kilitlenen kişi, Allah’a olan sevgisini O’nun yarattıklarına, özellikle de eşine yöneltebilir.

Bencil kişi, sevgiden yoksun olduğu için ben merkezcidir. Kendi benliğine hapsolur, onun dışına taşamaz; hayatını genişletip zenginleştiremez.

Sevgi, sadece sözü edilecek bir şey değil; onun, tutum ve davranışlarla somutlaşması, bir hayat tarzı olarak görünürlük kazanması da gerekmektedir.

Eğitim mutlak iyidir diyemeyiz. İnsanı ihya eden eğitim de vardır katleden de.

Karşılığını salt Allah’tan bekleyerek sevmeyi, hasbî fedakârlığı öngören adanmışlık anlayışını iyi özümsemiş Müslüman bir eş olmaya gayret etmeli, iyi eş olamayanın, iyi insan olamayacağının bilincine varmalıyız.

“O, Allah’ına yöneliş hâlindeydi. Bu teveccüh daimiydi. Zaten ona göre din, bir hayat ve muaşeret kaidesiydi.”