Türkiye’de birkaç yıldan beri siyasetçilerin not alma hevesi tuttu. Aklına esen, muhalifinin notunu tutuyor.

Siyaset bir sanatı, halkın ihtiyaçlarını karşılayabilecek mahareti sanatın hassasiyetlerine uygun bir biçimde icra edebilmektir.

Danimarkalı/İsveçli bir ırkçı faşist işi gücü yok, İsveç polisinin özel korumasında eline Kur’ân-ı Kerîm alıp yakıyor. Bir de hava atarak, “Müslümanlara ancak böyle hakaret edebiliyorum!” diyor.

Dünyanın en zenginleri her yıl Davos’ta “Dünya Ekonomi Forumu” adı altında dünyayı nasıl iyileştirebileceklerini tartışıyor!.

Tâlibân “İslam” adına kız çocuklarının üniversitelere gidişini yasaklamayı başardı. Fakat dayanak olarak gösterdikleri “İslam şeriatı”nda böyle bir kaynak bulmakta oldukça zorlanacaklar.

Almanya’ya bir şeyler olmaya başladı. Adamlar önce insanlara karşı nefret yaymak suçtur diye yasa çıkarıyorlar, bu nefret suçlarını işleyenleri hapse atmakla tehdit ediyorlar; fakat söz konusu Müslümanlar olunca, istedikleri nefreti yayabiliyorlar.

Medya ve hükûmetlerin, Katar’daki gelişmeleri bir avcı edasıyla siyasal bir silah olarak kullanabilme becerisi beni şaşırttı. Ne gerek var şimdi siyasal avcılık oyununa?

Müslüman göçmenlerin neredeyse hepsi desek de, siz bundaki istisnaları biliyorsunuz, buralara defnedilmek istemiyor.