Dünyadan ayrılanlar, acısına en kolay katlanılan kayıplarımızdır. Esas katlanılması zor olan, çok sevip de kalbimize gömdüğümüz kayıplardır.

Nietzsche, 20. yüzyılın parolasına dönüşecek olan “Tanrı öldü.” sözünü dillendirdiğinde, kimileri yargıladı. Kimileri ise anladı. İçinde yaşadığı tarihsel tecrübe, Alman filozofa bu sözü söyletmişti. Tanrı, kurumsal Hristiyanlığın elinde öldürüldü.

İnsan denen varlığın, ilişki biçimine damga vuran önemli davranışlardan birisi de şüphesiz şiddettir. Şiddetin varlığını ve derecesini belirleyen ise güçtür. Çünkü güç yoksa, şiddet de yoktur.

İtiraf ediyorum. Yazının başlığını, ilgi uyandırması ve sansasyonel olması amacıyla yazmış bulunmaktayım.

İnsanın, kendi tercihi ve emeği dışında gerçekleşmiş olan kimliksel aidiyetinin yüceltilecek hiçbir yönü yoktur.

Sürgün ülkeden başkentler başkentine dönen Sezai abinin, bende bıraktığı izler;

Yeryüzünde yaygınlaşan ırkçılık hastalığının yegâne tedavisi, İslami şuur ve bilincin zihinlere nakşedilmesidir.  

Unutulmamalıdır ki, Kur’an “okumak” manasına gelmekle birlikte, okumak anlaşılmakla, anlaşılan ise yaşanmakla gerçek anlamına kavuşabilir.

Başka bir coğrafyadan, çok başka tarihsel şartların şekillendirdiği inanç ve kültür atmosferinden gelmiş olan göçmenlerin, Avrupa’daki mevcudiyeti kimileri tarafından sorun olarak görülmektedir.

Modernitenin gerçeklik algısı, Alman fizikçi Max Planck’a ait “Gerçek, ölçülebilir olandır.” cümlesiyle özetlenebilir. Bu algının neticesinde, metafizik hakikati ifade eden ruhun can çekişmesi kaçınılmazdı. Nitekim de öyle oldu.