Çağdaş dönemde, ülkelerin gelişmişlik düzeyinin kriteri ekonomidir. İktisadi ölçek olarak ise belirledikleri, devletlerin “Gayrisafi Millî Hasıla”larıdır.

Önceki yazımızda, deizmin kavramsal içeriğine değinmiş ve tarihsel gelişimine vurgu yapmıştık. Şimdi ise, İslam ümmetinin bu Tanrı tasavvuruyla münasebetine dair kanaatlerimizi özetleyelim.

Son iki yıla yakındır, “Gençler, deist oluyor!” diye ortalıkta dolaşan ve yaygarası yapılan bir söylem var. İnsanımız, modern teolojinin kavram dağarcığına mesafeli olması hasebiyle, “Deizm” tabirine Fransız kalabilmektedir.

Firavun düzeninin, üç sacayağı vardır demiştik önceki yazımızda.

İnsanlık tarihini ele alanlar, toplumların farklı evrelerden geçtiğini yazdılar. Kabaca aktaracak olursak, göçebelik dönemi olan avcı-toplayıcı evre, tarımın icadı ile yerleşik hayata geçilmesiyle son bulmuştur.

İmam Gazzâlî hazretleri. Fakih, kelamcı, filozof ve mutasavvıftır. İslami ilimler tarihinin mümtaz şahsiyetidir.

“İnsanlık Dünya’yı terk edip de herhangi bir gezegene yerleşirse, bir Müslüman namaz kılarken kıbleye nasıl yönelecek?”

Cinayeti, insanın bedensel hayatının sonlanmasıyla açıklamak, sadece somut bir açıklama olur. Oysa insan sadece bedenden ibaret değildir.

Medeniyetleri, birbirleriyle ayrıştıran hususlardan birisi de Tanrı, insan ve âlem tasavvurundaki farklılıklardır.

Beyan ve irfan önden gider ve hakikatin özüne malik insanın aklı, arkasına takılı olarak gelir. Bu gerçeği Anadolu insanımız, derin irfanının neticesi olan şu veciz ifadeyle dile getirmiştir; “AKIL, AKIL! GEL ARKAMA TAKIL!”