İnsanlık tarihi, farklı evrelerden geçmiştir. Sosyolog ve antropologlar, insanın avcı toplayıcı toplumdan bugünkü neoliberal küresel düzene kadar birçok evreden geçtiğini belirtmektedir.

İnsanlık ailesinin ortak atası olan Hz. Âdem’in oğlu Kabil’in, kıskançlık ve hasetten kaynaklı kin ve nefretten dolayı kardeşi Habil’i katletmesiyle birlikte, yeryüzünde fiili şiddet başlamıştır.

Milliyetçi-muhafazakâr sağ zihniyetin çoğunluğu ecdat sevicilikten ecdat tapıcılığına evrilmiş durumdadır. Tapınmanın göstergesi, tapınılanın eksikliklerinde bile hikmet aramaktır.

İslam tarihinin başlangıcından on üç yıl sonrasında, Medine’ye hicretle birlikte, Müslümanlar siyasal bir organizasyon oluşturdular.

Çinilerin evlatlarına kızdıklarında “Enteresan devirlerde yaşayasın” diye ettikleri ilginç bir beddua vardır.

Çağdaş dönemde, ülkelerin gelişmişlik düzeyinin kriteri ekonomidir. İktisadi ölçek olarak ise belirledikleri, devletlerin “Gayrisafi Millî Hasıla”larıdır.

Önceki yazımızda, deizmin kavramsal içeriğine değinmiş ve tarihsel gelişimine vurgu yapmıştık. Şimdi ise, İslam ümmetinin bu Tanrı tasavvuruyla münasebetine dair kanaatlerimizi özetleyelim.

Son iki yıla yakındır, “Gençler, deist oluyor!” diye ortalıkta dolaşan ve yaygarası yapılan bir söylem var. İnsanımız, modern teolojinin kavram dağarcığına mesafeli olması hasebiyle, “Deizm” tabirine Fransız kalabilmektedir.

Firavun düzeninin, üç sacayağı vardır demiştik önceki yazımızda.

İnsanlık tarihini ele alanlar, toplumların farklı evrelerden geçtiğini yazdılar. Kabaca aktaracak olursak, göçebelik dönemi olan avcı-toplayıcı evre, tarımın icadı ile yerleşik hayata geçilmesiyle son bulmuştur.